Tam skomponował swoje pierwsze utwory symfoniczne i suitę fortepianową "Życie Maszyn". W 1933 roku atmosfera potęgującego się narodowego socjalizmu w Niemczech skłoniła go do powrotu do kraju,
gdzie kontynuował studia pianistyczne pod kierunkiem Aleksandra Michałowskiego.
W 1934 roku Władysław Szpilman nawiązał stałą współpracę z Bronisławem Gimplem, znanym amerykańskim skrzypkiem polskiego pochodzenia. Sporadycznie koncertował również z Henrykiem Szeryngiem, Idą Haendel i Romanem Totenbergiem.
1.04.1935 roku został etatowym pianistą Polskiego Radia. W tym okresie opublikował pierwsze piosenki: "Kiedy kochasz się w dziewczynie" (sł. Emanuel Szlechter), "Nie ma szczęścia bez miłości" i "Straciłam twe serce" (z tekstami jego brata Henryka Szpilmana ps. Herold), " Nocą"
(słowa Emanuel Szlechter), a także muzykę do filmów "Wrzos" (1937) i " Dr Murek" (1939), co dało mu znaczną popularność.
II wojna światowa
23 września 1939 roku grał w ostatniej audycji "na żywo" recital utworów Chopina. Chwilę później niemieckie bomby spadły na elektrownię warszawską i Polskie Radio zamilkło. W 1940 roku Władysław Szpilman został więźniem utworzonego przez Niemców Getta Warszawskiego.
Rodzinę utrzymywał z grania w kawiarniach i salkach koncertowych getta, w którym do 1942 roku możliwe było jeszcze prowadzenie działalności muzycznej (istniały tam nawet wówczas orkiestra symfoniczna i big-band jazzowy).
W sierpniu 1942 roku stracił całą rodzinę, sam zaś dzięki zbiegowi okoliczności uniknął deportacji do obozu zagłady w Treblince. Pracował niewolniczo jako robotnik budowlany do momentu, gdy 13 lutego 1943 roku udało mu się uciec na tzw. "aryjską" stronę Warszawy.
Tam był ukrywany aż do końca lipca 1944 roku przez Czesława Lewickiego, Andrzeja i Janinę Boguckich i Helenę Lewicką.
Dziś dopiero wiadomo, jak wiele osób było "anonimowo" włączonych w tę pomoc. Siostra Heleny Lewickiej - Maria Krasnodębska wraz z Ireną Sendlerową dostarczały pieniędzy na żywność. Podobnie Eugenia Umińska, Witold Lutosławski, Edmund Rudnicki, Piotr Perkowski,
i wielu innych anonimowych ludzi prowadziło akcje wsparcia dla ukrywającego się kolegi.
Powstanie Warszawskie zastało go w ruinach wypalonego domu w Alei Niepodległości 223, w dzielnicy kontrolowanej przez Niemców. Tym samym został on odcięty od wszelkiej pomocy ze strony polskich przyjaciół. Odkrył go tam kapitan Wehrmachtu Wilm Hosenfeld,
który pomógł mu sie ukryć i dostarczył mu żywność.
Dopiero w 1951 roku Szpilman poznał tożsamość tego Niemca, lecz nie udało mu się już uwolnić go z niewoli sowieckiej. Hosenfeld, który w latach 1939-45 uratował od śmierci wielu ludzi, zmarł w niewoli w 1952 roku.
W 2007 roku uhonorowano Wilma Hosenfelda w Polsce Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz uznano go w Izraelu za Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
Po wojnie
Po 1945 roku Szpilman wrócił do pracy w Polskim Radiu, jako kierownik działu muzycznego d/s muzyki rozrywkowej.
W 1946 roku pierwsza emisja Polskiego Radia z Warszawy/Raszyna zaczęła się od tych samych utworów, wykonywanych podobnie jak w ostatnim recitalu z września 1939 roku przez tego samego pianistę - Władysława Szpilmana.
Władysław Szpilman podjął też, obok swojej działalności w radiu, działalność koncertową jako solista (w repertuarze miał m.in. Wariacje na temat Paganiniego Rachmaninowa, Koncerty fortepianowe J. Brahmsa z dyrygentami Witoldem Rowickim, Janem Krenzem i in.),
a także grał muzykę kameralną z Bronisławem Gimplem (z przerwą 1948-56), Tadeuszem Wrońskim i innymi wykonawcami.
W 1946 roku opublikowano jego książkę pt. Śmierć miasta w opracowaniu Jerzego Waldorffa, która została ocenzurowana i wydana w małym nakładzie, opisywała bowiem historię nie pasującą do oficjalnych wersji (opis polskich "szmalcowników", "dobry wróg" ukazany jako Austriak
pomagający Szpilmanowi, udział jednostek ukraińskich i litewskich w masakrach w getcie warszawskim).
Po wojnie Szpilman skomponował ponad 500 popularnych piosenek (m.in.: Deszcz, Przyjdzie na to czas, Pik, Pik, Pik, Do widzenia Teddy, Cicha noc, Nie wierzę piosence, Jutro będzie dobry dzień, Pójdę na Stare Miasto, Autobus czerwony, Do roboty, Ja jestem twoja, Piosenka Mariensztacka, W małym kinie, Tych lat nie odda nikt, Zakochani, Lata ptaszek, Literki), do których teksty pisali m.in.: Kazimierz Winkler, Jerzy Ficowski, Bronisław Brok, Ludwik Starski, Jan Galkowski, Edward Fiszer, Jan Brzechwa, Julian Tuwim, Konstanty Ildefons Gałczyński, Tadeusz Kubiak, Wanda Chotomska i Hanna Januszewska.
Był też autorem muzyki do filmu Zadzwońcie do mojej żony (1957), wielu piosenek i słuchowisk radiowych dla dzieci, m.in. musicalów Ciotka Karola i Czerwony Kapturek, kompozytorem szeregu utworów symfonicznych (obecnie wydanych w całości w wydawnictwie muzycznym
Boosey & Hawkes w USA). w 1947 roku skomponował sygnał do Polskiej Kroniki Filmowej.
W roku 1956, korzystając z politycznej odwilży, Władysław Szpilman reaktywował ZAiK pod nową nazwą ZAKR (Związek Polskich Autorów i Kompozytorów), którego był prezesem do 1961 roku.
W 1961 roku zorganizował wg własnego pomysłu Międzynarodowy Festiwal Piosenki w Sopocie.
W 1963 roku stworzył, wraz z Bronisławem Gimplem, Kwintet Warszawski (zapraszając do współpracy Tadeusza Wrońskiego, Stefana Kamasę i Aleksandra Ciechańskiego, później Krzysztofa Jakowicza, Igora Iwanowa, Jana Tawroszewicza, Krzysztofa Podejkę, Andrzeja Orkisza,
Andrzeja Siwego i in.), z którym do 1986 roku dał ponad 2000 koncertów na całym świecie.
W 1998 roku syn Szpilmana Andrzej doprowadził do wydania jego książki w Niemczech i Anglii (pod tytułami Das wunderbare Überleben i The Pianist), Holandii, Włoszech i Japonii. Uznana została wówczas za najlepszą książkę roku 1999 przez szereg gazet w Wielkiej Brytanii później
w USA, a w 2002 roku została wybrana najlepszą książką roku przez francuskie czasopismo literackie Lire oraz otrzymała nagrodę czytelników pisma Elle. Książka zajmowała także pierwsze miejsca na listach bestsellerów w wielu krajach (m.in. w USA, Francji, a w Polsce w latach 2000-2003 pozostawała przez ok. 80 tygodni na liście bestsellerów stając się trzykrotnie książką roku na liście Rzeczpospolitej). Dziś książka Pianista jest wydana już w tłumaczeniach na 38 języków.
Na jej podstawie w 2002 Roman Polański wyreżyserował Pianistę (główna rola Adrien Brody), nagrodzonego m.in. Złotą Palmą na Festiwalu Filmowym w Cannes (2002) i trzema Oscarami (2003) w USA.
W latach 2002 - 2008 prezentowano Pianistę wielokrotnie w formie sceniczno-muzycznej. Przy akompa-\niamencie fortepianowych utworów Fryderyka Chopina i Władysława Szpilmana czytano wybrane fragmenty książki. Pokazy te odbyły sie m.in. w Australii, Nowej Zelandii, Singapurze, Holandii (50 razy), Wielkiej Brytanii m.in. Manchester Festival (40 razy), we Francji (np. w samym Paryżu ok. 150 razy w teatrze Petera Brooka - Bouffes du Nord).
W połowie roku podpisano kontrakt z Robin de Levita Productions (producentem takich musicali jak Titanic, Dracula, West Side Story, Cats, The Phantom of the Opera, Mamma Mia) na nową wersję sceniczno-musicalową, której premiera planowana jest na 2013 rok na Broadwayu.
Władysław Szpilman zmarł 6 lipca 2000 roku w Warszawie.
